Cevizin Şarkısı

“Toynakların sesi yükseldi. Dağ taş, yaratılmış tüm mahlukat
gözünü kapattı manzaraya şahit olmamak için, nafile. Biri
gebe üç yavrusunu boynuzlarına takmış, tüyleri kırmızısiyah ve yapış yapış bir dişi geyik yaklaştı kendinden emin…
Boynuzlarından sarkan cesetler ve kan yağmurundan,
geyiğin yüzünü seçmek mümkün değildi. Yine de
gözlerinden müebbet bir karanlığın kendilerine doğru aktığı
anlaşılıyordu.”
Kimsenin bilmemesi gereken bir şey yaptılar. Elif, Ayşegül
ve Cemile. Annelerini öldürdüler. Sezen’in anneannesini.
Suzan’ı... İz bırakmamalılar. Evi kırklıyorlar, salona gömülü
canavarın genizleri yakan kokusunu ve o uğursuz şarkıyı def
etmek için… Bahçede ise bir kadın, ceviz ağacının altında
rüyaya yatıyor. Dualar, beddualar birbirine karışıyor. Ahalinin
iç çekişleri duyuluyor. Aslında herkes görüyor, işitiyor, biliyor.
Cevizin Şarkısı, Aslı Tohumcu evreninin ayrıksı örneği. Biraz
dünyevi, biraz uhrevi, iki âlemi de yoklayan, nakış gibi örülü
bir roman.