İçimin Dili

 Bazen zorunda bırakıldıklarınız değil,
Sizin kendinizde yapmak zorunda hissettikleriniz hayatınızda barınır..
Hiç kendinden çalarak yaşamamış insan anlayamaz bunu..
Çünkü yüreğinde kendini hiç kaybetmemiştir...
Yeryüzü güçlü olan insanların barındığı en büyük zayıflık bazen...
Gökyüzü insanların zayıflıklarını, acılarını öne atarak savunduğu bir avuntu bulutu bazen...
Belki ben de ağlamalıydım,
Belki ben de zayıf durmalıydım,
Anlaşılabilmek ve düşünülmek için...
Bilmiyorum neden ayakta durmak zorundaydım...
Sadece çocuk, sadece genç olmak varken neden bir çocuktan, bir gençten fazlası olmak zorundaydım...
Hayat işte...
“Savaşmadan kaybedemezsin” lafı bazen çürük çıkabiliyor..
Çünkü kaybettiği şey uğruna savaşabiliyor insan..
Kaybettiğini kazanmamak uğruna yüreğini büyütebiliyor da..
Her şeye rağmen sadece güzel kalıp acılarımla bozulmadığım için kendimi takdir ediyorum...
Her zamanda yaşadıklarımdan, yaşamış olmak zorunda bırakıldıklarıma karşı verdiğim her tepkiyi, savaşı, güzel kalmayı başarabilmiş olmaktan dolayı kendimle bu yıl bir kez daha gurur duyuyorum...
Her şeye rağmen...
Her şeye rağmen bırak çirkin kalsın şu dünya,
Bırak kalsın…
Zaman dokunmasın hiç acılara...
Ben ki acıyı büyüterek insanlığımı kazanmışım...
Bundan sonra Kimin acısı büyüterek insan ettiğim acımı, küçültmeye yeter ki...