Keşke Koleksiyoncusu

 Dünyaya geldiğimiz andan itibaren bize ait sandığımız bir düş maskesine ve onu uzvumuz hâline getiren toplumsal baskılara boyun eğmek için mi eğitiliyoruz yoksa bize dair her şey, aşk bile kendi seçimimiz mi?

Bir insana, maddeye, duyguya ya da ideolojiye daha iyisini deneyimleyemediğimiz için mi bağımlı oluruz?

Ayşegül Kocabıçak, Keşke Koleksiyoncusu romanıyla bu soruların cevaplarını bulmaya davet ediyor okuru. Yaşadığımız coğrafyanın rüzgârıyla, tanıdığımız insanların soluğuyla, aşina olduğumuz kadim dillerin ezgisiyle sesleniyor bu romanla bizlere.

“En iyi yarasından tanırsın birini, en ince en zayıf en hırpalanmış yerinden ve en çok orayı seversin. Yarası en öpülesi yanıdır, en hassas, en bozulmuş. Önce yarasından öpersin. En iyi gözlerinle tanırsın sevdiğini, sonra dudaklarınla. Islaklığı, sıcaklığı, nemi, teri değmeli dudaklarına. Ondan çıkan ne varsa sana geçmeli. Tüm bedenini ezberlemelisin dudaklarınla, tüm ruhunu gözünde hapsettiğin gibi.”